در بيشتر اما نه همه ايالت هاي مدرن قانون اساسي بر حقوق قانوني عادي برتري دارد (به قانون اساسي غيرمجاز در زير مراجعه كنيد). در چنين ايالت هايي كه يك عمل رسمي خلاف قانون اساسي است ، يعني اين اختياراتي نيست كه توسط قانون اساسي به دولت اعطا شده است ، آن عمل باطل و باطل است و ابطال آن به صورت اوليه است ، يعني از ابتدا ، نه از تاريخ يافته. اين هرگز "قانون" نبود ، اگرچه اگر يك قانون يا مقرر قانوني بود ، ممكن بود مطابق روشهاي تصويب قانون تصويب شود. گاهي اوقات مشكل اين نيست كه اساسنامه مغاير با قانون اساسي است ، بلكه كاربرد آن در موارد خاص است و دادگاه ممكن است تصميم بگيرد كه اگرچه راه هايي وجود دارد كه مشروطه است ، آن نمونه مجاز يا مشروع نيست. در چنين حالتي ، تنها آن درخواست ممكن است مغاير با قانون اساسي شناخته شود. از نظر تاريخي ، راه حل هاي اين گونه تخلفات ، دادخواستهايي براي نوشته هاي حقوق عادي مانند quo garanto بوده است.
دانشمندان بحث مي كنند كه آيا قانون اساسي لزوماً بايد اتخاذ داشته باشد ، كه ناشي از "روح" ملت ها است. هگل گفت: "قانون اساسي ... كار قرنهاست ؛ اين ايده است ، آگاهي از عقلانيت تا آنجا كه اين آگاهي در يك ملت خاص توسعه يافته است.
تاريخ و توسعهاز سال 1789 ، همراه با قانون اساسي ايالات متحده آمريكا (از اين پس قانون اساسي ايالات متحده) ، كه قديمي ترين و كوتاهترين قانون اساسي مكتوب است كه هنوز در حال اجرا است ، [12] نزديك به 800 قانون اساسي تصويب و متعاقباً توسط كشورهاي مستقل در سراسر جهان اصلاح شده است.
در اواخر قرن هجدهم ، توماس جفرسون پيش بيني كرد كه يك دوره 20 ساله بهترين زمان براي ادامه قانون اساسي است زيرا "زمين متعلق به زنده ها است و نه مردگان" در واقع ، طبق گفته طبق مطالعات اخير ، [13] ميانگين طول عمر هر قانون اساسي نوشته شده جديد حدود 19 سال است. با اين حال ، تعداد زيادي از قانون اساسي بيش از 10 سال تجاوز نمي كنند و حدود 10 do بيش از 1 سال دوام ندارند ، همانطور كه در قانون اساسي فرانسه در سال 1791 چنين بود.