در كشورهايي مانند ايالات متحده ، كه حرفه هاي حقوقي را با هم ادغام كرده اند ، وكلاي محاكمه اي وجود دارند كه در رسيدگي به پرونده ها در دادگاه تخصص دارند ، اما وكلاي محاكمه مانند وكلاي دادگستري انحصار قانوني ندارند. در برخي از كشورها ، طرفين دعوا اين اختيار را دارند كه به نفع خود يا به نفع خود بحث كنند. معمول است كه طرفين دعوا در دادگاههاي خاصي مانند دادگاههاي دعاوي كوچك بدون نمايندگي ظاهر شوند. در واقع ، بسياري از اينگونه دادگاه ها به وكلا اجازه نمي دهند كه براي موكلان خود صحبت كنند ، تا بتوانند براي همه شركت كنندگان در يك پرونده كوچك پول پس انداز كنند. در كشورهاي ديگر ، مانند ونزوئلا ، هيچ كس نمي تواند در برابر قاضي حاضر شود مگر اينكه وكيل آن را نمايندگي كند.
مزيت رژيم اخير اين است كه وكلا با آداب و رسوم دادگاه آشنايي دارند و سيستم حقوقي را براي همه افراد درگير كارآمدتر مي كنند. احزاب بدون نماينده اغلب به اعتبار خود آسيب مي رسانند و يا دادگاه را در نتيجه بي تجربگي خود كند مي كنند.
تحقيق و تنظيم مقالات دادگاهغالباً وكلا قبل از اينكه به طور شفاهي موضوعات را مورد بحث قرار دهند ، در مورد موضوعات پرونده به صورت مكتوب به دادگاه اطلاع مي دهند. آنها ممكن است مجبور شوند تحقيقات گسترده اي را در مورد حقايق مربوطه انجام دهند. همچنين ، آنها در حال تهيه مقالات حقوقي و آماده شدن براي بحث شفاهي هستند.
در انگلستان ، تقسيم كار معمول اين است كه وكيل حقايق پرونده را از موكل بدست مي آورد و سپس از وكيل دادگستري (معمولاً به صورت كتبي) اطلاع مي دهد. [30] سپس وكيل دادگستري تحقيقات لازم را انجام مي دهد و دعاوي لازم را تهيه مي كند (كه توسط وكيل تسليم و ابلاغ مي شود) و به صورت شفاهي به اين موضوع استدلال مي كند.
در اسپانيا ، وكيل دادگستري فقط امضا مي كند و اوراق را به دادگاه ارائه مي دهد ، اما اين وكيل مدافع است كه اوراق را تنظيم مي كند و پرونده را مورد بحث قرار مي دهد.
در برخي از كشورها ، مانند ژاپن ، يك نويسنده يا منشي مي تواند فرم هاي دادگاه را پر كرده و براي افراد غيرمستقيم كه نمي توانند وكيل داشته باشند و يا نيازي به وكيل ندارند ، پيش نويس پرونده ها را تهيه كند و در مورد نحوه مديريت و استدلال پرونده هاي خود به آنها مشاوره دهد.